1

Obudziłam się dnia pewnego bardzo nie-wypoczęta. Spojrzałam przez okno. Padał deszcz.
Pomyślałam, że to pierwszy dzień reszty mojego życia. Żadna tam prawda.

Okey. Nie wygrałam w totolotka. Nie spłynęła na mnie moc wielka ani wiedza tajemna. Mój Ktoś nie przyjechał na białym koniu i nie powiedział, że wyjeżdżamy na Wyspy Karaibskie by pić mleko prosto z kokosów i czytać książki w cieniu palm. Nago.

Ale oto jestem. Ja. Blog. Moje słowa. Pierwszy krok w nieznane. Jakieś tam, coś tam. 

I może zacznę banalnie, od przedstawienia się.

Mam dwadzieścia dwa lata, studiuję w stolicy. Słoikuję. Jestem na IV roku (UW), przybyłam z daleka, licencjat robiłam w innym  (choć równie ładnym, i nie była to miejscowość na W.) mieście. Studiuję z pasji, filologię polską, o. Jestem trochę studentką-kujonem. Pracowałam w różnych dziwnych miejscach. Uczyłam dzieci i zajmowałam się podopiecznymi w Młodzieżowym Domu Kultury. Byłam redaktorem (pobocznym co prawda, ale jednak) w pewnym czasopiśmie. Wciąż czynnie działam w nieznanym wam pewnie stowarzyszeniu organizując imprezy kulturalne i konkursy. Czasami coś opublikuję (choć to bardziej coś niż Coś). Ostatnio częściej niż rzadziej. Aktualnie pracuję w wydawnictwie.

Prywatnie zajmuję się literaturą najnowszą, Nie lubię i nie umiem gotować. Jestem zakochana i odkochać się nie mogę od lat ponad pięciu. I to nie w tylko w czytaniu i pisaniu, ale też Ktosiu. Lubię ludzi, wbrew pozorom. Inspirują mnie często dzieci. Nie jestem zupełnie poważna i wciąż nie przełknąć tego jednego, strasznego słowa - dorosła.

Więc o czym to ja…

Tu będzie trochę o książkach, kulturze wszelako rozumianej, życiu jako takim (mało się znam), języku, wszelakim ogarnianiu (nie znam się prawie wcale), kobiecych sprawozdaniach, organizacji, byciu. 

Bo to moje, a co!

Witam was (wiem, wiem, witam to zwrot używany w starożytności przez gospodarza domu, ale wszystko inne brzmi zbyt oficjalnie...co poradzę; to nie gwałt na języku a dbałość o brzmienie) bardzo serdecznie.